Ο χιόνης είναι ένα μικρό δωμάτιο που βρίσκεται στο υπόγειο, μπροστά από τις αποθήκες του κάθε διαμερίσματος της πολυκατοικίας. Δεν ανήκει σε κανέναν, είναι πάντα κλειστός με κλειστά παράθυρα που βλέπουν στο δρόμο. Η πόρτα του χιόνη είναι στενότερη από τις κανονικές, δεν χωράει να περάσει ο καναπές παρά μόνο οι ανακλινόμενες καρέκλες και το μικρό τραπέζι του καφέ. Το στρώμα, και ό,τι μεγαλύτερο, θα μπει αναγκαστικά από το παράθυρο. Στον χιόνη δεν μένει κανείς. Είναι σκοτεινός και μυρίζει υγρασία.
Ο Αργύρης μένει σε ένα διαμέρισμα πάνω από την εξώπορτα της πολυκατοικίας, στον ημιώροφο. Η μπαλκονόπορτα του βγάζει στο στέγαστρο της κεντρικής εισόδου και από το διπλανό παράθυρο φαίνεται η κουζίνα του. Το σπίτι του Αργύρη θα μπορούσε να είναι μέρος της ταινίας «Στο Μυαλό του Τζον Μάλκοβιτς». Από το δρόμο δεν μπορείς να καταλάβεις αν υπάρχει άλλο δωμάτιο, ή πως είναι τοποθετημένα τα έπιπλα στο χώρο. Μερικές φορές ο Αργύρης στέκεται όρθιος στο άνοιγμα της μπαλκονόπορτας του, καπνίζει, πίνει καφέ και κοιτά έξω. Κόσμος και αυτοκίνητα περνούν σπάνια. Ο δρόμος είναι στενός και μικρός, δεν ενώνει κεντρικές οδούς, και μόνο οι περίοικοι τον χρησιμοποιούν. Θα χαιρετήσει τους γνωστούς του και θα ανταλλάξει μερικές κουβέντες για τον καιρό, την δύσκολη κατάσταση της χώρας, ελπίζοντας σε ένα καλύτερο αύριο, ενώ πίσω του μπορεί να είναι αναμμένη η τηλεόραση. Κατά καιρούς πίνει καφέ και καπνίζει σε κάποιο καφέ της πόλης, μόνος του.
Ο Αργύρης θα μπορούσε να μην υπάρχει. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι αν περάσει από δίπλα μου δεν θα τον παρατηρήσω. Ούτε θα ασχολιόμουν περισσότερο με την πόρτα ακριβώς πάνω από την εξώπορτα, αν δεν την έβλεπα ανοιχτή με μια σκιά να φτιάχνει καφέ στο διπλανό παράθυρο, ή αν δεν άκουγα την τηλεόραση να παίζει από μέσα. Ο Αργύρης Χιόνης είναι αόρατος στον έξω κόσμο. Όπως όλοι οι χιόνηδες των πόλεων, έτσι και ο Αργύρης στριμώχνεται και γεμίζει τα κενά και τους κενούς χώρους με έναν κόσμο εντελώς προσωπικό και κλειστό. Τον κόσμο του ενδιάμεσου, του ημιώροφου. Μια προσεκτική ματιά μου αποκαλύπτει κι άλλους χιόνηδες να γεμίζουν τραπέζια και άδειες θέσεις σε μέρη που δεν θα υπήρχαν, αν δεν υπήρχαν αυτοί. Είναι το παράλληλο σύμπαν της κάθε πόλης που δεν του ρίχνεις δεύτερη ματιά. Γιατί αν του ρίξεις, τότε θα αναγνωρίσεις την πιθανότητα να βρεθείς ο ίδιος στη θέση του. Ο χιόνης δεν είναι κακός. Είναι το χωνευτήρι μιας κοινωνίας που επιμένει να μην κοιτά τις ρωγμές της.
[Το κείμενο αναρτήθηκε αρχικά στο provo.gr]