Ένας άγνωστος μου είπε: "Κοίτα ένα ηλιοβασίλεμα που περνάει πάνω από την Αθήνα. Μες τα ροζ, το μισοφέγγαρο από πίσω. Η σκέψη που με τρώει είναι μια· τι μου λείπει. Εκείνη που δεν είναι πια εδώ. Μια δουλειά που αγαπώ και να μπορώ να ζω από αυτή. Σαν άνθρωπος. Να μπορώ να ονειρεύομαι, πάλι. Μου λείπει το προφανές. Ως πότε μπορώ να ζω έτσι; Να θέλω άλλα και να κάνω άλλα. Ας πούμε, θέλω να βγω εκεί έξω και να πω στον κόσμο όλα αυτά που νιώθω. Ψάχνω μια ελάχιστη αφορμή για να απεγκλωβιστώ από την παγίδα μου. Να προστατέψω τον εαυτό μου από μένα τον ίδιο. Αυτή η μεγάλη άπατη. Αυτή η μεγάλη ελευθερία. Αυτή η μεγάλη πλάνη." Τον άφησα στο παγκάκι. Στο δρόμο άκουγα την Λάνα να τραγουδάει το Young and Beautiful. Και η ερώτηση επανήλθε. Will you still love me when I'm no longer young and beautiful?