«Μετά τα 40 οι γυναίκες είναι ακριβώς όπως και οι άντρες: ξεδιάντροπες και με πεσμένα βυζιά». Αυτή ήταν η απάντησή μου όταν με οδήγησαν στο τοπικό αστυνομικό τμήμα κατηγορώντας με για «Προσβολή της δημοσίας αιδούς». Ο αστυνόμος έμεινε να με κοιτά άναυδος. Κρατώντας το στυλό στο χέρι με ρώτησε αν αυτή είναι όντως η απάντηση μου ή αν θα ήθελα να το ξανασκεφτώ. Ή ακόμα, αν ήταν απλά ένα «μεμονωμένο γεγονός», παρόλο που οι φάκελοι των καταγγελιών από τους περίοικους έφτιαχναν έναν μικρό πάκο στην άκρη του γραφείου του. «Αυτή είναι και είμαι έτοιμη να δεχτώ την ευθύνη που μου αναλογεί», απάντησα. Σημειώνει τα λόγια μου διστακτικά στο χαρτί, με κοιτά με μισό μάτι, κοπανάει δυο-τρείς σφραγίδες μαζί με κάτι τζίφρες και με οδηγεί στο κρατητήριο. «Θα πρέπει να περάσετε εδώ τη νύχτα μέχρι να σας δει ο δικαστής το πρωί», μου εξηγεί κλειδώνοντας την πόρτα. «Σας ευχαριστώ, είστε πολύ ευγενικός» απαντώ πίσω από τα κάγκελα και κάθομαι ανάμεσα στους υπόλοιπους «κρατούμενους» περιμένοντας να ξημερώσει.
«Γιατί είσαι εδώ;» με ρωτά μια από τις συγκρατούμενες μου, προτείνοντας μου το σάλι της. «Ρίξε αυτό πάνω σου, θα κρυώσεις» συμπληρώνει. Κάτι τέτοια λένε οι μανάδες στα παιδιά όταν τα βλέπουν να βγαίνουν έξω με κοντομάνικα το καταχείμωνο. Αυτό που δεν υπολογίζουν είναι το νεανικό αίμα που βράζει και αντίθετα με ό,τι πιστεύουν οι ενήλικες, εκείνα αποζητούν τον παγωμένο αέρα για να κατευνάσει την εσωτερική τους κάψα. Γι’ αυτό ακριβώς βγαίνουν έξω σχεδόν γδυτοί. Γιατί καίγονται. Στη δική μου περίπτωση, κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι ανήκω στην ίδια ακριβώς κατηγορία. Μια γριά γυναίκα 75 ετών, ημίγυμνη από τη μέση και πάνω μες τον παγωμένο χειμώνα να μαγειρεύει καθημερινά στο μπαλκόνι της επειδή καίγεται για τη ζωή, θα μπορούσε να είναι ένας χαρακτήρας από σενάριο επιστημονικής φαντασίας, και όχι κάποια της πραγματικής πραγματικότητας. Έλα μου όμως που αυτή είναι η αλήθεια.
Χήρα και χωρίς απογόνους, με αρκετά χρήματα για να μην με απασχολούν τα της καθημερινότητας και με μια έμφυτη τάση στο εκλεκτό, δεν θα μπορούσα να μου στερήσω ακόμα και σε αυτή την ηλικία τις απολαύσεις της σάρκας, έστω και αν αυτές προέρχονται αποκλειστικά πλέον από δύο ρώγες που σκληραίνουν στον βοριά ή στον καυτό ήλιο, μια μασέλα που σκίζει το μέτρια ψημένο κρέας γεμίζοντας την στοματική κοιλότητα με αίμα, ή ένα ζευγάρι ώμων που καίγεται το καταμεσήμερο από τον ήλιο και την έλλειψη σκιάς. Όχι, δεν είναι τελετουργία. Είναι απλή απόλαυση. Απόλαυση της σάρκας και τίποτα άλλο. Τόσο αρχέγονο, τόσο απόλυτο. Τόσο μη κατανοητό στους γείτονες που ενοχλούνται από το πεσμένο μου στήθος, από τις ζάρες που κάνει το σώμα όταν χάσει την σφριγηλότητα της νιότης του. Το γυναικείο κορμί είναι το τοτέμ της ηδονής των άλλων. Δεν θα μπορούσε να είναι ποτέ το αντικείμενο ηδονής του ίδιου του υποκειμένου. Όταν ήμουν νέα κάποιος μου είχε πει «Μετά τα 40 οι γυναίκες είναι ακριβώς όπως και οι άντρες» και είχε βάλει τελεία εκεί. Στο «άντρες». Τότε δεν κατάλαβα τι εννοούσε. Δεν μου έδωσε καμία εξήγηση. Την βρήκα μόνη μου, ή καλύτερα την διαμόρφωσα η ίδια, μια μέρα που ένας υδραυλικός έφτιαχνε στο σπίτι τον βουλωμένο νεροχύτη. Είχα περάσει τα 40 κατά πολύ, ήμουν δυο βήματα πριν τα 50, και τον κοιτούσα με ενδιαφέρον καθώς εκείνος σκυμμένος και χωμένος μέσα στα ντουλάπια της κουζίνας βαριαναστέναζε προσπαθώντας να τον ξεβιδώσει. Από την υπερπροσπάθεια, παντελόνι και σώβρακο είχαν κατέβει πολύ παρακάτω από το επιτρεπόμενο όριο που το επάγγελμα όριζε. Ούτε που του είχε περάσει από το μυαλό τι του συνέβαινε. Όταν τελικά κατάφερε και ξεκόλλησε τον σωλήνα, σηκώθηκε όρθιος, γύρισε προς το μέρος μου κρατώντας τον επιδεικτικά και έβγαλε μια άναρθρη κραυγή νίκης. Την ίδια στιγμή η κουζίνα γεμίζει από τα βρομόνερα του βουλωμένου νεροχύτη, αυτός πατάει τα μπατζάκια του και επιβεβαιώνοντας τους αδιαμφισβήτητους νόμους της Φυσικής, απελευθερώνεται από το ρούχο που τον στένευε και τον ζόριζε σχεδόν το ίδιο με τον σωλήνα. Στέκομαι μπροστά στο θέαμα καπνίζοντας ατάραχη. Και ο υδραυλικός την ίδια ηλικία είχε, σαν εμένα. Ζαρωμένος και πεσμένος στεκόταν μπροστά μου να βρυχάται για τη νίκη του. Αυτό εννοούσε λοιπόν, αυτός ο κάποιος. Εκείνη τη στιγμή προσέθεσα στο μυαλό μου το δεύτερο μισό της πρότασης κοιτάζοντας το στήθος μου μέσα από την μπλούζα μου. «Μετά τα 40 οι γυναίκες είναι ακριβώς όπως και οι άντρες: ξεδιάντροπες και με πεσμένα βυζιά». Το έφτιαξα όπως με βόλευε και το ακολούθησα.
Αυτή η πορεία εικοσικάτι χρόνων με διαρκείς εναλλαγές σπιτιών και περιοχών, με έφερε σήμερα εδώ, σε ένα κρατητήριο, να περιμένω την εκδίκαση της πράξης μου για λόγους που δεν με απασχολούν. Έχω ήδη τυλιχτεί με το σάλι της διπλανής μου και με έχει πάρει ο ύπνος σε μια γωνιά του δωματίου. Όχι, δεν άλλαξα γνώμη, απλά βαρέθηκα να εξηγώ. Θα πληρώσω το πρόστιμό μου, όπως κάνω πάντα, και θα ψάξω για σπίτι στην εξοχή.